Czy zastanawiałeś się kiedyś nad tym, jak wygląda życie pisarza? Czy wiesz, że jest ono niekończącą się gonitwą za weną, próbą uchwycenia tego, czego tak de fakto nie da się uchwycić? Czy wiesz, że bardzo dobra książka powstaje w znoju, w pocie czoła i naznaczona jest dosłownie krwią autora? Jeżeli już wydaje Inni ludzie się, że wystarczy usiąść przed komputerem i zacząć pisać, to jesteś w wielkim błędzie. Praca autorska to ciężka harówka, ma możliwość dosłownie ciężka od pracy w kopalni, bo nie niszczy ciała, niemniej jednak maksymalnie używa umysł i zdarza się, że wręcz zderza go z ziemią.
Dosłownie prosta historia wymaga połączenia faktów, nadania jej tej spójności, opisania wiarygodnymi i naturalnymi dialogami, które nie będą gryzły się z charakterystyką bohaterów. Książkę piszę się etapami, najpierw kreujemy jej szkic, a do tego szkicu wykorzystuje się taktykę płatka śniegu. Wszystkie książki warte przeczytania mniej lub bardziej, ale praktycznie w każdym momencie są oparte na tej technice. Pisarz oczekuje na wenę, każdego dnia chwyta za pióro i zaczyna wzbogacać swoją historię. Raz muza jest dla niego łaskawa i daje mu potok koncepcji, które płyną niczym dzika rzeka i których w żaden metodę nie da się ujarzmić. Innym razem wena odchodzi, a pisarz zostaje z pustymi rękami. Ciekawe książki nie powstają ot tak sobie, one są wynikiem tych przypływów weny, a na oficjalnej premierze wszyscy gratulują autorowi, wychwalają jego dzieło. On sam tylko wie, jaką drogę musiał przejść, by spłodzić coś, czym właśnie zachwyca się tak wielu ludzi. Drogę przez mękę, ale do sukcesu.
Warto także zobaczyć: dobre książki
